Romana dönüsen bu mektuplarin dogasi üzerine fikir yürütmem istenirse, onlari ask mektuplari diye niteleme yolunu acik birakirim. Ama oldukca genis bir anlamda. Cünkü askin alani öylesine ucsuz bucaksizdir ki, cogu kez hinc, küskünlük, özlem, esef gibi bilinmeyen ve görünürde ona ait olmayan alanlarla sinirdas olur. Bunlar, yazmaya basladigim mektuplarin göndericileri olan kisilerin, yollarini sasirmis bir halde icinde dönüp dolastiklari alanlardir. Ve romanin son kisisine, ömrünü baskalarinin yasamlarini makasla keserek geciren, kitabin tek kadin sesine hayat veren sey de, ask degilse bile, acima dolu bir sevgidir yine.
Antonio Tabucchi, alistigimiz tür tanimlamalarini zorlayan, görünüste mektup tarzinda bir öyküler bütünü olan Gittikce Gec Olmakta icin böyle söylüyor. Her biri ayri bir erkek tarafindan ayri bir kadina yöneltilen, yollanip yolanmadigi bile bilinmeyen ve her biri okuru ayri bir iliskiye gönderen birbirinden bagimsiz on yedi mektup, okuyanin belleginde kendi gizemi ve bilinmeyenleriyle birlikte unutulmaz sayfalar olarak yer etmeye hazir.
