Zeka dolu, tutkulu, acimasiz ve esasli bir kitap. Olivia Laing yalnizligin köklerini, ürkütücü sonuclarini ve sanatla olan karmasik ama güzel iliskilerini korkusuzca takip edip carpici, dokunakli ve büyüleyici bir eser ortaya cikarmis. -Helen Macdonald
Anlamaya baslamistim, yalnizlik kalabalik bir yerdi Kendi icinde bir sehirdi. Ve biri bir sehirde yasamaya basladi mi ilk baslayacagi nokta kaybolmak olur. Zamanla kafanizda bir harita olusmaya baslar, sevdiginiz yerler ve tercih ettiginiz yollardan olusan bir koleksiyon Baska bir kisinin asla kopyasini cikaramayacagi ya da cogaltamayacagi bir labirent. O yillarda insa etmekte oldugum ve simdilerde de devam etmekte olan sey bir yalnizlik haritasi... Yalniz olmak ne demekti ve bu yalnizlik insanlarin hayatlarinda nasil islev görüyordu anlamak istedim. Anlayayim ki sanat ile yalnizlik arasindaki karmasik iliskinin semasini cikarmaya tesebbüs edebileyim. Kitaptan
Olivia Laing, New Yorkta, gizlenmenin ve göz önünde olmanin ayni anda mümkün oldugu o koca sehirdeki yalnizlik günlerinde, her biri yalnizligi ve dislanmisligi farkli bicimlerde deneyimlemis ve bunu eserlerine yansitmis sanatcilarin izini sürüyor. Yalnizligin -tam da her türlü iletisim aracina sahip oldugumuz bir cagda temas etmeye olan korkumuzla nasil cogaldigini kesfediyor. Ve New York gibi sehirlerde yasamanin kendine özgü bir yalnizlik hissi dogurdugunu...
Laing, aralarinda Andy Warhol, Henry Darger, David Wojnarowicz ve Edward Hopperin bulundugu yalnizlik sanatini iskan edinmis sanatcilarin yasamlari ve yapitlariyla kendi deneyimlerini bir araya getiriyor. Lainge göre yalnizlik bir sehir ve orada yasami düzenleyen hicbir kural yok. Yalniz Sehirin hepimize ögrettigi bir sey varsa o da yalnizligin utanilacak bir sey olmadigi ve hislerimizi yasamak icin bir avuc zamanimiz oldugu.
